[Column] Bob Goulooze: Alles beter
Als je op Facebook zit, zie je dat dit een medium is voor de oudere; zeg maar de 35-plusser. De jeugd zit elders. Onlangs las ik op Facebook van een oud-mede-bestuurslid van een culturele stichting, dat hij zich 50 jaar jonger voelde.
Wat was het geval? Had hij pillen tot zich genomen of een verjongingskuur ondergaan? Nee niets van dat alles. Hij had gekeken naar een uitzending van Pinkpop. Hij schotelde zijn lezers een aantal muziekbandjes voor, waarvan ik nimmer had gehoord. Hijzelf ook niet. De muziek maakte een gevoel van jeugdigheid bij hem los. Dus ook de muziek van nu kan goed vallen bij ouderen. Ik denk dat het bekende, goed in het gehoor liggende catchy klanken zijn, die door generaties heen mensen een positief gevoel geven. Vele muzikanten van tegenwoordig maken prima muziek. Met uitzondering van de rap en hiphop; het a-muzikale genre waar melodie en zang ontbreken.
Statisticus
In de Volkskrant meldde statisticus Casper Albers op warrige wijze dat niet vroeger alles beter was, zoals FB-adepten vaak beweren. En zeker de muziek niet. De man was blijkbaar aan het denken gezet door de We will rock you drummende Queen Elizabeth. Hij meende dat vroeger niet alles beter was en voerde aan dat voor elke klassieker er even zoveel nietszeggende, snel vergeten muziek werd uitgebracht. En dat dit nu nog zo is. Be that as it may, het zette mij ook aan het denken. Als je zaken wil vergelijken moeten het natuurlijk vergelijkbare grootheden zijn. Je moet je niet afvragen of alle muziek vroeger beter was, maar of gelijksoortige tophits van vroeger beter waren dan de tophits van nu. Dat is appels met appels vergelijken.
Soul
Omdat ik de hedendaagse muziek niet meer actief volg, besloot ik eens wat albums van nu te vergelijken met wat soortgelijke albums van een halve eeuw geleden. Ik keek bij muziekkrant Oor, die toen ook al bestond, wat de beste albums van het afgelopen jaar waren. Op 19 stond Silk Sonic het monsterverbond tussen Bruno Mars en Anderson .Paak. Oor noemde het de soulplaat van het jaar. En dat is het ook.
Alleen staan er drie hiphopachtige nummers op die het van een uitstekend album devalueren tot een aardig album. Als ik de #19 van vorig jaar vergelijk met soulalbums uit de top 100 albumlijst van 1973, dan zie ik daar de Temptations, Isley Brothers, Spinners, Marvin Gaye en op de tweede plaats, Stevie Wonders Innervision.
Als ik de beste soulplaat uit 1973 vergelijk met de beste van nu, dan kan ik niet anders dan concluderen dat de soulmuziek van vroeger beter was. Dat blijkt ook uit de hoge notering van Innervisions, die bij andere lijsten ook gewoon op 1 staat. Geloof mij niet, maar luister naar beide albums. Ik voorspel dat er weinigen zijn die me ongelijk zullen geven. Ik kan ook een willekeurig funk album uit de 70’s nemen. Bijvoorbeeld A real mother for ya van Johnny Guitar Watson. Een album dat slechts tot de 28e plaats in 1977 reikte. Daar komen de heren van Silk Sonic ook niet bij in de buurt. Bovenstaande vergelijkingen zijn ook voor andere muziekgenres te maken. Dus als de Volkskrant-statisticus appels met appels had vergeleken, had hij kunnen constateren dat vergelijkbare muziek vroeger wel beter was.
Kwantiteit is geen kwaliteit
Het is ook de overbodige onverstaanbare woordenbrij die de hiphop, los van het gebrek aan zang en melodie, zo onuitstaanbaar maakt. Hiphoponderzoekers – waarom zou je dat überhaupt doen – concluderen door het tellen van woorden, dat een rapper soms meer unieke woorden gebruikt dan Harry Mulisch. En claimen daarmee een brug naar de literatuur te hebben. Het bericht haalde de Volkskrant, waarop de schrijver A.F.Th. reageerde: ''Ik heb nog nooit op zo'n fantastische manier rotte, wormstekige appels zien vergeleken worden met onrijpe peren. [...] Dit is voor mij een ultiem staaltje nepnieuws, gebaseerd op nepwetenschap gebracht door een nepkrant.''
Kwaliteit zit ‘m niet in kwantiteit of in leeftijd. Ik reed met mijn tweejarige kleinzoon in de auto. De radio speelde zachtjes Susie Q, in de uitvoering van Creedence Clearwater Revival. Opeens hoorde ik vanaf de achterbank: “Harder opa, harder.” Ik keek om en zag twee armpjes en beentjes ritmisch op het jaren 50-nummer meebewegen.
--
Drs. Bob G. Goulooze is antropoloog en publicist.
www.qontentfox.com
Lees ook:
24-05-2022 | [Column] Bob Goulooze: De waarheid van clichés|
05-05-2022 | [Column] Bob Goulooze: Beleving
17-03-2022 | [Column] Bob Goulooze: Conflict en loyaliteit
17-02-2022 | [Column] Bob Goulooze: Pr-prijzen
17-01-2022 | [Column] Bob Goulooze: Traineren en afhouden
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Twitter
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Facebook
Word lid van de Nederlands MediaNetwerk Groep op LinkedIn
Vacatures in media- en marketingcommunicatie