[Column] Erwin Fisser: The Voice? Klein bier
Ja, nóg een stuk over The Voice. Waarschijnlijk ben je er net als ik mee overspoeld de afgelopen weken. Dat het allemaal zo erg is. En hoe boos iedereen is op de al dan niet vermeende daders.
Maar ook op John de Mol. “Het ligt niet aan de vrouwen”, paginagroot in het AD. Nou net die krant die door John in de ban was gedaan. En het schijnt dat er één vrouw was aan wie het wel lag. Zus Linda zat in dit verhaal ook fout ergens, schijnt het. Maar ik heb even gemist hoe dan. “Het is één grote pleurisbende”, zei Anouk op Instagram. En als Anouk zoiets zegt, dan is het klaar. Over en uit. Je kon erop wachten dat vervolgens alle sponsors en RTL zich terugtrokken. En toen was The Voice kapot. Maar waarom eigenlijk?
Het pr-armageddon
Nederland was #BOOS. Niet meer voor rede vatbaar. Vele machtige, vieze oude mannetjes hadden zich vergrepen aan tientallen onschuldige meisjes. De imagoschade was niet meer te overzien. Niets rustig afwachten of werken aan verbetering. Het pr-armageddon komt op je af, maak dat je wegkomt RTL, T-Mobile, Lidl en MAC. Oh ja, en ook nog twee bedrijven van wie ik helemaal niet eens wist dat ze iets met dat programma te maken hadden, Isla pastiles en Renault. Met piepende banden scheurden ze weg, rubbersporen achterlatend op al die andere zich niet misdragende medewerkers en kandidaten. Zoveel mogelijk afstand tussen jou en ground zero. En vooral hopen dat de consument je niet medeverantwoordelijk houdt voor datgene waar jij je marketingbudget in hebt gestoken. Geen empathie voor de slachtoffers, maar damage control voor jezelf. “Imago-experts steunen het besluit” stond op nu.nl, alsof dat ertoe deed.
Giftige werksfeer
Door zich direct terug te trekken, droegen de bedrijven bij aan het beeld dat het bij The Voice niet ging om wat losse incidenten. Het interview met John de Mol zelf maakte die veronderstelling nog sterker: er was sprake van een giftige werksfeer. The Voice als programma draagt medeverantwoordelijkheid, omdat het een klimaat geschapen heeft waarin dergelijk misbruik kan blijven bestaan. En daar wil je als bedrijf natuurlijk niet bij horen. Alhoewel ...
Haatzaaien op Twitter
Zonder het voor de slachtoffers te willen bagatelliseren, is wat er bij The Voice is voorgevallen natuurlijk klein bier op een mondiale mediaschaal. Haatzaaien op Twitter, suïcidegevoelens stimuleren op Facebook, anorexia bevorderen op Instagram, grooming door pedofielen op Snapchat. Er bestaat iets van een patroon. Die socialmediabedrijven doen dat allemaal, niet omdat ze het leuk vinden om mensen ongelukkig te maken. Hoogstwaarschijnlijk zouden ze op zich liever willen dat hun platforms bijdragen aan levensgeluk. Maar nog veel liever dan gebruikers blij maken, verkopen ze veel advertenties. En dan dus maar een giftige omgeving.
Opportuun en hypocriet
The Voice was een relatief kleine, onveilige omgeving waar tientallen jonge vrouwen slachtoffer van werden. De grote socialmediakanalen zijn grote onveilige omgevingen waar miljoenen jonge mensen slachtoffer van worden. En allebei bestaan ze omdat bedrijven geld verdienen aan die onveilige systemen. Natuurlijk moet je geen marketingbudget stoppen in The Voice als écht is aangetoond dat het werkklimaat mede-oorzaak is. Maar als je dan wel geld blijft geven aan een bedrijf als Meta, dan is het moeilijk om dat anders uit te leggen dan opportuun en hypocriet.
--
Erwin Fisser is zelfstandig verhalenmaker en campagneleider.
Lees ook:
17-01-2022 | [Column] Erwin Fisser: Niemand heeft een miljoen nodig
01-12-2021 | [Column] Erwin Fisser: Bang maken helpt nooit
23-11-2021 | [Column] Erwin Fisser: Een vaccin weigeren is geen vrije keuze
18-10-2021 | [Column] Erwin Fisser: Het Solidariteitsframe
23-09-2021 | [Column] Erwin Fisser: De kosten van controledrift
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Twitter
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Facebook
Word lid van de Nederlands MediaNetwerk Groep op LinkedIn
Vacatures in media- en marketingcommunicatie