[Column] Paola Cassone: De stem van Nederland
cMaar liefst vijf jaar nadat Alyssa Milano Harvey Weinstein van seksueel grensoverschrijdend gedrag beschuldigde, barst de #metoo-bom ook in Nederland met de beschuldigingen aan het adres van een aantal belangrijke personen binnen The Voice of Holland.
Het kan echt niemand ontgaan dat deze affaire onvoorspelbare consequenties heeft voor de samenstelling van de toekomstige televisieprogrammering, naarmate meer mensen ongepast gedrag in de showbusiness durven te adresseren.
We zijn getuige van het mogelijke einde van een televisietijdperk, niet alleen vanwege de akelige beschuldigingen, maar vooral dankzij de kille reactie van John de Mol, die naast een bijzondere vertoning van gebrek aan empathie, het vertrouwen van iedereen heeft geschonden.
Commerciële televisie bestaat uit een zeer kwetsbaar evenwicht tussen producenten, publiek en adverteerders. Het publiek bepaalt het succes van een programma en adverteerders verzekeren het (voort)bestaan. Het intrinsieke pact in deze driehoek is dat programma’s geproduceerd worden met volledige toestemming ván en respect vóór alle acteurs en personeel. Komt dit te vervallen, dan valt ook de ondersteuning van adverteerders en publiek weg. Dit is het geval nu met John de Mol en The Voice.
De Weinstein-affaire heeft ons geleerd dat we rustig kunnen aannemen dat ook andere programma’s buiten The Voice in dit schandaal betrokken zullen raken. Dit zet dan ook een belangrijk thema terug op onze agenda. Onze Amerikaanse collega’s noemen dit Brand Safety.
Tot op heden bestaat Brand Safety uit drie elementen, te weten: het vermijden van ongepaste content, het bewust targeten van diverse en inclusieve kanalen en natuurlijk het beheren van respectvolle en inclusieve content in eigen communicatie. Hierin zijn veel stappen gezet, vooral internationaal door white papers van de Media Agency Council, en hier in Nederland door verschillende instanties, waaronder (in alfabetische volgorde) ADI, BvA en VEA.
Echter, seksueel grensoverschrijdend gedrag achter de schermen van televisie- of radioprogramma’s, dagbladen, tijdschriften en alle andere communicatiemiddelen waarin adverteerders hun reclamegeld investeren, zou ook een onderdeel van Brand Safety moeten worden. We mogen simpelweg elke vorm van machocultuur of toxic masculinity in de mediawereld niet meer toestaan en we weten ook dat de enige manier om dit te doen het stellen van strengere eisen aan onze mediapartners is. Net zoals we websites uitsluiten, of sociale netwerken vragen een ethische code na te leven, moeten we ook de status quo van het star system kritisch durven te benaderen.
Het is geen geheim dat mishandelde personen – niet alleen maar wel voornamelijk in de showbusiness – zich niet durven uit te spreken omdat ze ondergedompeld zijn in een cultuur die de daders bekrachtigt en beschermt. Dezelfde cultuur bestraft de slachtoffers. Wij als adverteerders hebben de macht om deze cultuur te ontmantelen. Het is ook tijd dat we naast die macht ook de verantwoordelijkheid nemen.
En dus, praktisch gezien; laten we een gedragscode opstellen en handhaven. We moeten onafhankelijke vertrouwenspersonen benoemen en alle medewerkers van mediabedrijven waarin we ons reclamegeld investeren, garanderen dat we de gedragscode serieus nemen.
Ik hoor de bezwaren al: dat is onze taak niet. Dat is de taak van de producenten en de mediapartners. En ja, dat is ook zo in een perfecte wereld. Echter, daarin leven we echt nog niet. Want, zoals Sarah Sluimer op 21 januari in de NRC schreef: “Op een onbewaakt ogenblik, […], wordt er weer met een harde ruk een deksel gelicht. En kijk, daaronder is het hele stinkende, rottende systeem nog intact.”
Dat is het punt juist. Het systeem is nog intact. We hebben het hier niet over een niche-zender, over een geïsoleerd geval, die ene rotte appel. We hebben het hier over het meest prominente mediabedrijf van Nederland. We kunnen het nog lang over de oorzaak hebben, over waar het mis is gegaan en wiens schuld het is dat het zover mocht komen. Het is mijn bescheiden mening, dat als wij ons geld en het imago van onze merken aan een mediapartner toevertrouwen, we ook verplicht zijn om ervoor te zorgen dat ons vertrouwen terecht is. We hebben genoeg lessen geleerd van sociale netwerken, lijkt me, om te weten dat nauw toezicht van adverteerders broodnodig is om de kwaliteit van de dienst te waarborgen.
Er is een dorp nodig om een kind op te voeden, luidt een oeroud Afrikaans spreekwoord. Om de gehele machocultuur in de showbusiness om te draaien is dan ook veel meer dan Hilversum nodig; onze bijdrage en commitment om te beginnen. Laten we ervoor zorgen dat onze stem wordt gehoord.
---
Paola Cassone is Performance Strategy Director bij Initiative.
www.initiative.nl
@InitiativeNL
Lees ook:
02-12-2021 | [Column] Paola Cassone: Daar gaan we weer
01-11-2021 | [Column] Paola Cassone: Ver van ons bed
28-09-2021 | [Column] Paola Cassone: Is de metaverse iets voor mij?
26-08-2021 | [Column] Paola Cassone: Zullen we nog naar de bioscoop gaan?
29-6-2021 | [Column] Paola Cassone: Sportactivisme
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Twitter
Volg het Nederlands MediaNetwerk op Facebook
Word lid van de Nederlands MediaNetwerk Groep op LinkedIn
Vacatures in media- en marketingcommunicatie