Facebook’s statement was meer dan duidelijk: “In response to Australia’s proposed new Media Bargaining law, we’ll restrict publishers and people in Australia from sharing or viewing news on Facebook” Het feit is bekend. Er mag geen nieuws van grote uitgevers meer gedeeld worden op Facebook. Het gevolg ook; die uitgevers verloren bijna direct 20-25% van de bezoekers op hun eigen sites. Een Pyrrhus overwinning. Maar wie heeft er nu gelijk? Sorry voor de ‘wall of text’, maar hier is wat duiding;

 

(1) Publiceren op het internet is niet hetzelfde als uitzenden. Het internet is geen gereguleerd, beperkt, openbaar spectrum. Daardoor ontbreken de traditionele poortwachters. Dat is op zich fantastisch voor de democratie en een groot voordeel voor onze hele samenleving.

 

(2) Iedere media partij op internet is verantwoordelijk voor zijn eigen lot. Je kunt marketingmateriaal maken, een strategie bedenken om verkeer naar je sites of apps te leiden en aan dat publiek vervolgens geld verdienen. Jarenlang hadden krantenuitgevers een oligopolie, beschermd doordat de distributie in handen was van slechts een paar bedrijven. De enorme winsten die ze maakten met rubrieksadvertenties voor banen en auto’s droogden op door autosites en banensites. Dat was niet de schuld van Mark Zuckerberg.

 

(3) Facebook heeft al die share en like knoppen niet op die nieuwswebsites en hun mobiele apps gezet. Dat doen de uitgevers zelf. In de angst anders af te nemen in relevantie en aandacht van lezers te verliezen en in de hoop om verkeer vanuit Facebook te converteren naar nieuwe (betalende) abonnees.

 

(4) Het onvermogen van sommige uitgevers om dat verkeer om te zetten in (betaalde) abonnementen is het probleem van die uitgever en heeft niets met distributie te maken. Ik betaal voor Netflix, de AD app, de Volkskrant, Amazon Prime, Disney+ en mijn internettoegang. Ik ga vaak genoeg rechtstreeks naar nieuwssites. Ik gebruik Facebook niet om nieuws te lezen. Als consumenten een nieuwssite nooit rechtstreeks bezoeken, maar er alleen af en toe op terecht komen via Facebook, is dat niet de schuld van Facebook. Dan is hun content simpelweg niet goed genoeg.

 

(5) Facebook biedt een enorm scala aan diensten die ik handig vind: foto’s en berichten delen, messaging, de mogelijkheid om content te lezen over sporten, apparaten en games waarin ik geïnteresseerd ben, contact houden met mensen die ik anders uit het oog zou verliezen, enzovoort. Mijn vrienden op Facebook kies ik zelf en zij zorgen op hun beurt voor de samenstelling van de inhoud door wat zij delen. Ja, daarbij ben ik deels afhankelijk van het filtereffect van het algoritme, maar ik kan altijd nog rechtstreeks naar de feed van een vriend of kanaal gaan.

 

(6) Geen enkele consument is verplicht Facebook te gebruiken. De reden waarom mensen dat doen en waarom het wereldwijd het grootste netwerk is, is omdat het product massa heeft, goed ontworpen is en het altijd werkt.

 

(7) De inhoud van uitgevers is rechtstreeks beschikbaar via hun website, dus ook al verwijdert Facebook die inhoud van haar platform, dan is die content nog steeds beschikbaar. Facebook pakt niemand iets af.

 

(8) De Australische mediamarkt loopt enorm achter. Vergeleken met andere landen kwam er pas heel laat een commercieel TV aanbod en dat aanbod wordt nog altijd gecontroleerd door slechts 3 omroepbedrijven. Australië heeft echt hele slechte breedbandverbindingen in vergelijking met andere landen in de regio. Ook dat is niet de schuld van Facebook. Het land wordt geregeerd door een rechtse coalitie die niet in bandbreedte geïnvesteerd heeft, de publieke omroepen uitholt en impliciet privatiseert via het verlenen van gunsten aan mediamagnaten zoals Rupert Murdoch.

 

(9) De conclusie is simpel. Facebook heeft Australisch nieuws niet nodig en Australiërs zijn prima in staat online nieuws te lezen en gebruik te maken van Facebook zonder nieuws. Facebook weet dat en is niet van plan zich in een precedent te laten lokken omdat de Australische regering en de lokale uitgevers Facebook graag meer belasting willen laten betalen. Het is goed voor het open internet dat Facebook niet akkoord gaat met een “link tax”.

 

Let wel; ik denk echt niet dat Facebook deze positie inneemt vanuit de puurheid van hun idealen. Het is een super commercieel, competitief, glibberig en soms zelfs agressief bedrijf. Maar in dit geval heeft Facebook gewoon groot gelijk. En het verschil met Google is dat Facebook in dit geval een principieel standpunt inneemt, in plaats van overal uiteindelijk met (smeer)geld te strooien om toch de deur open te krijgen zoals Google doet. Complimenten daarvoor. Link

 

 

 

Het succes van Disney+ is fenomenaal. Bij de lancering in November 2019 had het direct al 10 miljoen abonnees. Nu, 15 maanden later, is dat aantal al vertienvoudigd. In iets meer dan een jaar is Disney+ half zo groot geworden als Netflix, dat bijna 25 jaar nodig had om op 200 miljoen te komen.

 

Disney kocht Pixar, filmstudio 21st Century Fox en bracht alle content van Marvel, Star Wars en National Geographic onder in de dienst. Daar komt nu Star bij, met films en series van Disney Television Studios, 20th Century Studios, FX, 20th Television, Searchlight Pictures en ABC, maar ook met veel lokale producties. Doelstelling is om minimaal 30% Europees aanbod te bieden. Zie hier de volledige Star content lijst (PDF).

 

Disney is ook goed in eigen content: The Mandalorian is een wereldhit, en nieuwe Marvel serie Wandavision is zo populair dat de servers het onlangs even begaven. In Nederland wordt al een tijdje een van de eerste eigen internationale Disney+ producties opgenomen; het noodlijdende Feyenoord laat zich dit gehele corona seizoen al volgen door een Nederlands camerateam, dat voor Disney+ het zwalkende elftal op de huid volgt, binnen de corona bubbel. Drama gegarandeerd. Het worden acht afleveringen, de eerste vijf komen bij de start van het nieuwe seizoen beschikbaar via Disney+ Star.

 

Dit alles is geen toeval. Disney+ is een fantastisch voorbeeld van geslaagde digitale transformatie. Dit vroeg jaren van voorbereidend werk achter de schermen bij The Walt Disney Company. Om maximale prioriteit te geven aan de nieuwe streaming dienst was het nodig om de hele organisatie te reorganiseren en de manier van werken in distributie, die al tientallen jaren uitgekristalliseerd was, totaal om te gooien, inclusief alle bijbehorende partnerships. In Corona rampjaar 2020 bleven de parken noodgedwongen dicht, maar dankzij Disney+ schrijft The Walt Disney Company desondanks zwarte cijfers. Van de Disney case valt veel te leren, en niet alleen voor media mensen. Link

 

 

 

 

Hoe ga je zelf aan de slag met een podcast? Ik leerde het zelf met een online cursus bij de Product School. Niet meteen klaar om op les te gaan? Audio agency Airborne, dat zich onlangs versterkte met ex-Talpa en Qi directeur Jeroen de Bakker, maakte er, jawel, heel meta, een podcast over. In deze Masterclass hoor je wat het geheim is van een goede podcast en welk ambacht er komt kijken bij het vertellen van (merk)verhalen in audio. In twee podcast episodes doorloopt creative director Marvin Jacobs het productieproces, van research tot sounddesign. Link

 

 

 

 

Walmart investeert niet alleen in creative automation op basis van data, maar ook in een advertentie platform, analytics en dashboarding software. Op deze manier beheert Walmart straks de hele keten va het advertentie proces, van idee, afbeelding of aanbieding, tot conversie bij het afrekenmoment. Software dringt ook bij de supermarkten diep door in het kernproces. Zo wordt de digitale transformatie van supermarkt Walmart vormgegeven. Link

 

 

 

Op 12 februari startte het Chinese jaar van de Os. Onderdeel van de feestvreugde was dat Chinese autoriteiten in loterijen pakketjes met Renminbi weggaven. Dat is een soort staats e-currency, een betaalmiddel dat je op je smartphone kunt laden en waar je overal mee kunt betalen. Betalen met je smartphone is in China al lang de normaalste zaak van de wereld, maar liefst 85% van de Chinezen doet dat.

 

Klinkt sympathiek, maar het is een weldoordachte strategie. De redenen erachter zijn enerzijds om de macht van Alipay en WeChatPay als betaalmethoden terug te dringen (aangezien het een officieel betaalmiddel is mogen winkeliers het niet weigeren), en anderzijds de grip van het totalitaire regime op betalingsverkeer en zo op de bevolking te vergroten. Het uiteindelijke doel is om deze kennis en technologie te exporteren en van Chinese e-currency de nieuwe betaalstandaard voor internationale transacties te maken en zo de Chinese afhankelijkheid van de dollar te verminderen. Hier veel meer achtergrond: Link

 

 

Jeroen Verkroost is zelfstandig adviseur en interim-manager

 

 

Lees ook: